Cato ar Yaouankañ : diforc'h etre ar stummoù
Endalc’h diverket Danvez ouzhpennet
Diverradenn ebet eus ar c'hemm |
Diverradenn ebet eus ar c'hemm |
||
Linenn 7:
En [[-52]], edo war ar renk evit bout konsul e [[-51]], met daou gonsul a-du gant Pompeius eo a voe anvet.
E deroù ar brezel-diabarzh en -49 e voe gouarnour Sikilia, ha rediet e voe da dec'hel ac'hano gant harperien Caesar, renet gant [[Curion]]. Mont a reas a-du gant Pompeius, ha trec'hiñ a reas bagadoù Caesar e [[Dyrrachium]]. Pa glevas anv eus faezhadenn [[emgann Farsala]], ha drouklazh Pompeius prestik goude, e vodas pezh a vane eus an arme republikan hag ez eas ganti da Afrika, ma edo [[Quintus Metellus Scipio]], e penn un toullad soudarded, o prientiñ enebiñ ouzh Caesar. Pa voe faezhet Metellus Scipio e [[Thapsus]] d'ar 6 a viz Ebrel 46, ne fellas ket da Gato « dreistvevañ d'ar frankiz » : en em dennañ a reas en [[Utica]] hag en em douulgofañ gant e gleze. A-raok reiñ an taol kleze, a lavarer, e lennas hag e prederias war ar Phédon, un divi ma ra Plato un displeg diwar-benn divarvelezh an ene. Troet e oa Cato gant kelennadurezh ar [[stoikourien]] a glote gant garvder e demz-spered.
Selon Plutarque, César le tenait en haute estime et souhaitait lui pardonner et lui laisser la vie sauve, mais il arriva trop tard et lorsqu'il apprit sa mort, il s'écria : « Ô Caton ! je t’envie ta mort, car tu m’as envié de te sauver la vie2. »
Le peuple d'Utique lui fit un tombeau sur la plage où se dressait une statue de Caton à l'époque de Plutarque.
| |||