Jules Antoine Ronjat (Juli Ronjat en okitaneg ; skrivet ivez Jùli Rounjat e doare-skrivañ Mistral) (Vienne, 12 a viz Du 1864 - Lyon, 16 a viz Genver 1925) a oa ur yezhoniour okitan a studias ar yezhoù romanek, ha dreist-holl an okitaneg.

Kelenner e voe e skol-veur Genève hag ezel e oa eus ar Felibrige. Gantañ e voe kempennet an doare-skrivañ anvet (e gaou) "doare-skrivañ Mistral"[1].

E oberenn vrasañ eo ar Grammaire istorique des parlers provençaux modernes[2]. En oberenn-se, skrivet e galleg e reas gant un doare-skrivañ eeunaet eus ar galleg, ma oa lamet an "h"-où "diezhomm" ha ma skrive "f" e-lec'h "ph" da skouer[3].

Adlenn a reas, penn-da-benn, dornskrid Cours de linguistique générale Ferdinand de Saussure, war c'houlenn ar yezhoniour gall hollvrudet[4]

Gant Ronjat e voe degaset meizad ar c'h-Creissent, un takad etre tachenn an okitaneg hag hini ar galleg, en e dezenn[5].

Dimezet e oa d'un Alamanez ha desavet e voe o mab ganto e div yezh, galleg hag alamaneg. Kement-se a roas da Ronjat peadra da sevel un dezenn all war divyezhegezh ar vugale[6].

Oberennoù kemmañ

  • Sainte Estelle, patronne des Félibres, in-8, 31 p., Impr. de la Dordogne, Périgueux, 1907.
  • L'Ourtougràfi Prouvençalo, pichot tratat à l'usage di Prouvençau, in-8, 27 p., Vivo Prouvènço, Avignon, 1908.
  • Essai de syntaxe des parlers provençaux modernes, Mâcon, Protat, 1913
  • Le développement du langage observé chez un enfant bilingue, Paris, Champion, 1913
  • L’ourtougràfi prouvençalo, 1937 (plusieurs rééditions, 1957 et 1975)
  • Grammaire istorique des parlers provençaux modernes, Mâcon, 1930-1941
  • Supplément établi d'après les notes de Jules Ronjat, in: Frédéric Mistral, Lou Trésor dou Félibrige ou Dictionnaire provençal-français, Raphèle-lès-Arles 1979, Bd. 2, S. 1175–1178

Levrlennadur kemmañ

  • Jules Ronjat entre linguistique et Félibrige (1864-1925), Jean Thomas, Vent Terral, 2017.

Liammoù diavaez kemmañ

Notennoù kemmañ

  1. L'ourtougràfi prouvençalo - Ciel d'Oc
  2. Ober a ra gant an anvadur "parlers provençaux", met anv zo gantañ eus an holl rannyezhoù okitanek : "On entend ici par provençaux les parlers du S. de la Gaule romane... Langue d'oc n'est qu'un surnom"... "Occitanique ou occitanien est une adaptation assez barbare de l'expression précédente."
  3. « Pour le français je pratique deux simplifications recommandées par M. Grammont (RLR 1906, p 537-545): i au lieu de y ne valant pas deux i (noyer, mais sistème) ; suppression de h en tête de syllabe (omme, caoter, aüri) et après r et t (Rône, arres, téâtre), f au lieu de ph (fonème), ch conservé uniquement pour [š] (arche mais arkéologie). » Grammaire istorique des parlers provençaux modernes, levrenn I, §41, p. 75.
  4. Rakskrid an oberenn-se
  5. Essai de syntaxe des parlers provençaux modernes, Mâcon, Protat, 1913
  6. Le développement du langage observé chez un enfant bilingue, Paris: Librairie Ancienne Honoré Champion, 1913.