Mostefa Lacheraf
Ganet eo Mostefa Lacheraf d'ar 7 a viz Meurzh 1917 e Chellalat El Adhaoura (su rannvro Alje). Goude bezañ graet e studioù uhel e Thaâlibiyya Alje ez a da gelenn el lise Mostaganem hag el lise Louis-le-Grand e Pariz. Trañslater-jubenner e voe e skol ar yezhoù-sav-heol e Pariz. Adalek 1939 e kemer perzh e partiad ar bobl aljerian, e fiñv evit trec'h ar frankizoù demokratel, skrivañ a ra pennadoù e kelaouennoù kuzh. Toullbac'het eo bet d'an 22 a viz Here 1956 Khider, Lacheraf, Aït Ahmed, Boudiaf ha Ben Bella gant an arme trevadennel.
Emezeliñ a ra Mostefa Lacheraf an FLN. Kuitaat a ra neuze Pariz e miz Du 1954 evit mont da vro-Spagn e lec'h ma gejo gant Mohamed Khider. Dont a ra da vezañ ezel eus dileurierezh renerien an « dispac'h aljeian », kediet dreist-holl gant Ahmed Ben Bella, Hocine Aït Ahmed, Mohamed Boudiaf ha Mohamed Khider. Toull-bac'het eo bet d'an 22 a viz Here1956 Khider, Lacheraf, Aït Ahmed, Boudiaf ha Ben Bella gant an arme trevadennel. Dieubet e voent e 1961 evit abegoù yerc'hed ha lakaet dindan annez evezhiet e bro-C'hall. Kuitaat a ra neuze bro-Frañs dre guzh evit kerioù Le Caire ha Tunis. Ezel eus kuzul broadel an dispac'h Aljerian, a kemer perzh e miz mae 1962 e savidigezh ar « Program Tripoli ».
Pennskridaozer ar gazetenn El Moudjahid eus dizalc'hidigezh Aljeria betek Gwengolo 1962, kannadour adalek Here 1965 e Arc'hantina hag e Mec'hiko da c'houde, kuzulier ar prezidantelezh evit ar gudennoù deskadurezh ha sevennadurezh eus 1970 da 1974, kannadour e Amerika latin, Mostefa Lacheraf a gemer perzh e skrivadur « Karta Broadel » 1976 ha dont a ra da vezañ ministr an deskadurezh stad eus Ebrel 1977 da 1979. Dileuriad Aljeria en UNESCO e miz Gwengolo 1982 ha kargad a gefridi e kannatioù Aljeria e bro-Perou eus Genver 1984 da Gwengolo 1986 e voe. Mervel a ra Mostefa Lacheraf d'an 13 a viz Genver 2007 e ospital ispisializet an Dr Maouche Mohamed Amokrane e Clairval (Alje).
Pays de longue peine:
« Pays de longue peine qui s'en vient du même assaut invisible chargeant l'espace jusqu'au sommet. Le voici comme un serpent de sable et de pierres fauves : il marche dans un crissement inouï, dans un chant d'éternité où se mêlent la rumeur des hommes et des bêtes et les sourdes latences de la plante et de l'eau. »
e J. Lévi-Valensi et J.-E. Bencheikh, Diwan algérien, La poésie algérienne d'expression française de 1945 à 1965, 1967.